Denizaltıcının Şiirleri

KARAKIZIN YOLUNU GÖZLEYENLER

Bir karakızı ilk kez İstanbul Boğazı’nın kırmızı mavi bulutlarla süslenmiş muhteşem günbatımının altında, Karadeniz’in kuvvetli akıntısını yararak ilerlerken görmüştüm. Üsküdar’ın dingin , tanıdık yüzlerle dolu sahilindeydik. Yeni başlayan memuriyet emekliliğinin tadını, Kız Kulesi’nin tam karşısında sahil balıkçılığı yaparak çıkarmaya çalışan babamla beraber, denizaltının nazlı bir kız edasıyla geçişini izlemiştik.

Daha sonraları fakülteye giderken bindiğim Eminönü vapurunun güvertesinde, boğazın serin  rüzgarının altında simit-çay ikilisiyle ısınmaya çalışırken rastladığım denizaltının güvertesinin boyutlarına bakarak, aslında bir buzdağı kandırmacası gördüğümü bilmeden bu haliyle dünyayı tehdit eden bir savaş silahı olmasına şaşırırdım.

Zaman içinde şartlar beni bu karakızın yolunu gözleyenlerin arasına katıverdi.Önceden boğaz geçişinde şöyle bir bakıp geçtiğim denizaltılara, artık onun gelişini özlemle beklemeyen insanların asla hissedemeyecekleri duygularla bağlandım.

_{Bir denizciyle evlilik, başka mesleklerde çalışan diğer insanlarda asla olmayacak kadar onu paylaşabilmeyi  öğrenmeyi gerektirir. Çünkü, o sizin olduğu kadar donanmanın da parçasıdır, hatta bazen sizden daha fazla onun.}

Eşimin gittiği ilk seyirde henüz iki haftalık evliydik ve ben bir denizaltıyı hiç yakından görmemiştim.Gemi düdüğünün korkunç sesinin içimde yarattığı korkuyu hiç unutamam.Geminin iskeleden ayrılışı için yapılan uğurlamada herkesin içi buruktu.Gözlerde buğulu bakışlar vardı.. Göz göze gelmek korkutuyor insanı, gözlerimiz en yalansız yerimiz, bizleri hemen ele veriyor.Ayrılık herkese zor ama o anda bizim için başka zor.Üsküdar sahilinde nazlı bir kıza benzettiğim denizaltı , şimdi dişi bir şahin gibi , personeli yavrularıymışcasına kanatları altına topluyor.O gün de hissettiğim gibi, karada kalan bizleri ayakta tutan şey onlarla gurur duymamızdır.Gururluyuz çünkü onlar vatan için bizlerden ayrılıyorlar.Vatan sevgisi her şeyden yüce. Belki de onları paylaşabileceğimiz tek sevgi bu.

Gemiye çekilen halatın denizde süzülüşünü izliyorum.Endişeye kapılarak, köprüüstünde eşimi arıyorum. Hep son bir bakış yakalamak isterim. Gözlerimiz bir kez daha kenetlensin. O bakışla vedalaşıyoruz. “Karşılamaya kadar hoşça kal canım” diyorum. Gözlerimiz tekrar buluştuğunda içimde şimdi gururuma eşlik eden hüznün yerine mutluluk olacak.Halat babadan fora edilirken, çocuklar “Asker abi, halatı atma, babam gitmesin “ deyiverecek gibi bakıyorlar. Ancak hiçbir şey söylemiyorlar. Üzüntülerini saklamayı küçücükken öğrenir bu çocuklar, herkes güçlü görünmeli. Her çocuğun “Babasının denizaltısı  o”.

Herkesi buraya getiren duygu “sevgi”. Sevgi herkesi kuşatıyor. Biz onları birbirlerine emanet ediyoruz.Yüzyıllardır kadına benzetilen denizin kucağında, kopkoyu karanlıklar arasında , geceyarısı yakamozlarından , acımasız fırtınalardan sonra yaşanan dinginliğe, ruhları birbirine kaynaştıran, yalnızlığın ağırlığına karşı sanki geçmiş ve geleceği o anda toplayarak, , hayatlarını ufukların ötesinde bırakarak görevlerini yapıyorlar.

“Her iki makine ağır yol tornistan!” Vardiya subayının bu emrinden sonra çoğunlukla çocuklarımızı ağlatan gemi düdüğünü duyuyoruz.Onların ağlamasına bahane bu, bazı zamanlarda “çocuk olsam” dediğimiz de oluyor.Eşini yolcu ederken bebek bekleyen arkadaşlarımız, çocuklarını eşleri yanlarında olmadan dünyaya getirmenin korkusunu içlerinde duyuyorlar.Batarya düdüğünün sesi “Sahille ilişkimiz kesildi” diyor bizlere. Birlikte  sancağı selamlıyoruz.Çocuklarını  donanma mensubu yapabilmenin onuruyla dolu anne babalar da “İşte benim oğlum” diyerek  gururla çocuklarını yolculuyorlar   .

 Onlar seyirdeyken, günlerimiz yine onlarla dolu.Birbirimizi arayıp soruyoruz.”Seni aradı mı, bir ihtiyacın var mı?”Anneler çocuklarını avutuyorlar. Bir hafta kaldı, beş gün kaldı.Biraraya geliyor, birbirimizi yalnız bırakmamaya çalışıyoruz.Kimbilir babası hangi seyirdeyken doğan çocuğumuzun “Anne deniz yıldızları da gökyüzündekiler gibi yol gösterir mi babama?”sorusuyla şaşırıp kalıyoruz. Gülüşmeler arasında tatlı bir burukluk var.

Kavuşma günü yaklaştıkça zaman daha  yavaş geçiyor. Saatler günlere dönüşüyor. Bir saat, bir günden uzun geliyor.Her evde bir telaş.Güzelce giyiniyoruz. Çocuklarımızı hazırlıyoruz. Kapıdan çıkarken boy aynasına son bir bakış atıyoruz. İşte bu halimizi görecekler.İskele kenarındaki park yerinde buluşuyoruz.. Özlemimiz gözlerimizden okunuyor. İçimiz kıpır kıpır, yerimizde duramıyoruz.Gözlerimiz liman girişinde ,geminin yaklaştığını gördüğümüzde iyice duygusallaşıyoruz. İşte oradalar. Karakız sevdiklerimizi geri getiriyor. Biraz daha bağlanıyoruz ona , daha da güveniyoruz..

Günler süren yolculuk ve hasret bitiyor.Derin denizlerin boğucu karanlıklarından sonra,sıcak,ışıklı,  bulutların arasından ansızın çıkıveren  güneş gibi insanı gülümseten şey; eve ve aileye kavuşma.Yüzlerinde gördüğümüz tüm yorgunluğa rağmen, denizaltılarını çok sevdiklerini biliyoruz.Geçici sürelerle karakızdan ayrılmış denizaltıcılar, ormansız kalmış aslanlara benziyorlar.Seyre çıkmak bir tutku. Bunu düzenlenen yemekli toplantılarımızda barkovizyon gösterisi yapıldığında daha iyi anlıyoruz.  Eşlerimizin ekrandaki denizaltılara bakışı bir başka. Heyecanla birbirlerine “burada şöyle olmuştu.”, “ne gündü ama..”derken, gözleri hiçbir şeyi görmüyor.Karakızın yeri bambaşka.

Evler hayatların da limanı. Uzun ve yorucu bir seyir sonu, denizaltı limana aborda olup orada yeni bir seyri bekleyecek. Eşlerimiz de çoğu zaman en çok evde olmaları gereken zamanda evde olamadıkları kimbilir hangi zamanı nasıl geçirdiğimizi öğrenmeye çalışacaklar.Evlilik yıldönümleri, çocukların doğumgünleri,, okula başlanan ilk gün, oğlanın diploma töreni, aileden birinin hastalığı, dayıkızının düğünü ve listeye eklenebilecek pek çok günde  onlar evlerimizin başköşesine  resimleri asılmış karakızların içindedirler.

Bizler , denizcilerle evli olmanın zor olduğunu belki bilerek, belki de bilmeyerek onlarla hayatlarımızı birleştirdik.Tüm zorluklarına rağmen onları bembeyaz elbiseleriyle  gemi güvertesinde , gururla sancağı selamlarken görmenin ve bu güzel anın bir parçası olmanın ,  vatan için her zaman görev başında olacaklarını bilerek onlarla hayatımızı paylaşmanın verdiği mutluluğu başka hiçbir yerde bulamayacağımızı biliyoruz.

 Varlığınız bizim mutluluğumuz.  Bahtınız açık, Pruvanız neta olsun!

 Burçin Çankaya

Çarkçı = Makinacı = Heavy Metalci

 Hızırreis’i uğurlayarak başlamıştık geçtiğimiz aya. Bu aya ise Aksaz’da icra edilen Komutan ve Başçarkçı sınavları ile yeni yapılan atamalarla.

Bu atamalarla personel için yeni görevler, yeni yüzler, yeni alışkanlıklar başlayacak hiç şüphesiz. Ancak kimi personelin ise bu atamalarla değişen yeni görev yerlerine ve yeni sorumluluklarına karşı alışkanlıklarından vazgeçmemek için bir direnç içine girdikleri haberleri geldi bizlere. Nasıl mı?

Örneğin uzun süredir makinacı olan bir subayımızın denizaltıcılık paterni gereği güverte görevlerinden olan Muhabere Subaylığı görevine geçmekte zorlandığı, hatta adeta direndiği yönündeki haberlerdi bunlardan biri. Hepimizin bildiği gibi makina bölümü personelinin kendine has özellikleri ve hatta raconları vardır. Makinacılar yazı çizi işini sevmezler. Onlar için bir sayfa yazı yazmak yerine iki gün sabahtan akşama kadar dizel dairesinde sıcağın içinde arıza onarımı yapmak veya mani aksam sökmek daha tercih edilir faaliyetlerdir. Onlar için günlük eğitim kıyafetlerindeki ne kadar yıkansa da çıkmayan eskiden kalmış yağ lekelerinin fazlalığı görevlerinin yoğunluğunu ve hatta çalışma tempolarının bir işaretini simgelediğinden makbul sayılır. Onlar kendi aralarındaki dayanışmanın daha iyi olduğu ile övünür, güvertecilerle yaptıkları futbol maçlarında bu dayanışmanın haklı bir sonucu olarak daima galip geleceklerine inanırlar. Çünkü onlar teknik personeldirler, onlar için teknik olan her konu onların uzmanlık alanıdır. O cici cici ütülü üniformalarıyla güverteciler ne anlar ki teknik konulardan, arızadan hatta futboldan. Güvertecilerle olan tatlı bir rekabettir aralarındaki ilişki. Bazen de kızarlar güvertecilere, çünkü güverteciler bozar onlar onarırlar. Yoksa kızdıkları kumanda edenin hep güverteci oluşu mudur? Belki de kızdıkları güvertecilerin hiç haberi olmadan haftalarca uğraştıkları ve faal hale getirdikleri bir dizel onarımından sonra sadece bir motorin kamçısının veya bir kayışın yüzünden ‘‘No 2 dizelde arıza’’ raporu vermeleri sonrasında gelen ‘‘No 2 dizel arızasına bak!!’’ komutudur. Yani şimdi kolay mı öyle No 2 dizel arızasına bakmak. Dizel sıcak, dizel dairesi fırın, ordan MC’nin butonuna bas ve falancanın arızasına bak de. Gel de kendin bak demek isterler belki de ama neticede racon esastır. Makinacılar o fırın gibi olan dizel dairesine girerler, o sıcak dizelde kendilerinin yanacak olmasına aldırmadan arızayı onarırlar ve ellerinde ve yüzlerindeki lekeler ile gelip zor bir kaleyi ele geçirmenin haklı gururunu yaşayan zafer kazanmış neferler edasıyla sonucu rapor ederler. Sonuçta sağlıcakla limana dönüp geminin bağlanması ile ilgilenir insanlar. Ve çok iyi bilinir ki her seyir dönüşünde madalya hak edecek oranda gizli kahramanlıklar yaşanır o küçücük gemilerin daracık köşelerinde. Kimse madalya için yapmaz işini. Çünkü denizaltıcı olmanın haklı gururu yeterlidir onlar için. Oysa Gemi Komutanının yaptığı şövalyevari manevralar da madalyalıktır, yemek vaktine yetiştirmek için kimsenin farkında olmadığı telaşları yaşayarak iki saatlik uykusundan kalkıp aşçıhaneye gelerek pilavı tam zamanında salan aşçı erin uğraşları da. Farkında olsalar da olmasalar da bir başkalarının yaptığı küçük kahramanlıklarla çevrilidir insanların etrafı gemilerde.  Dizel dairesinde yapılan kahramanlıklar ise çok iyi bilinmesine rağmen çok nadir görülür. Görülmesine de ihtiyaç duyulmaz. Çarkçılığın esasında da zaten mütevazılık vardır.

Şimdi bunca racondan sonra kalk ceplerine muhtelif renkte ve boyutta kalemler koy, sürekli ortalıklarda gez, imza kartonunu taşırken bir zamanlar beraber çalıştığı makinacı arkadaşlarından uzak geçerek salonun yolunu bul, koskoca dizelin cıvatasının sıkılması esnasında yanlış diş kaptırılmasına kimse bu kadar tepki göstermezken bir harf hatası yüzünden bir araba laf işit. Oldu mu şimdi. Yakışıyor mu eski bir çarkçıya, görenler ne der?

Olanı biteni elinde 13-14 anahtarla seyreden diğer çarkçılar ise başlarda durumun tadını çıkarmaya çalışırlar, sonra sıranın kendisine geleceği gerçeği ile yüzleşince yavaş yavaş konu hakkında yapılan yorumların sayısı azalır. Daha sonra da bir barış rüzgarı eser aralarında.

Sonraları güverteci olmanın tadı çıkmaya başlar. 3-4 fora demenin zevkine varılır. Aşağıda herkes uyuyorken milyonlarca dolarlık bir gemiye üstelik yirmili yaşların daha başında olunmasına rağmen gerektiğinde kimseye danışmadan kumanda edebilecek bilgi birikimine sahip olmanın verdiği cesaretle tutulur vardiyalar. Daha önceleri yapılan makinacı görevlerin katkısı olan teknik alt yapı da bu işin daha da bilinçli yapılmasını sağlar. Her sürecinde bizzat bulunmuş bir kişinin kendi elleriyle hazırladığı torpidonun atışı esnasında, atış kontrolde yapılan çözümün doğru olduğunun öğrenildiği ve atışı yapılan torpidonun hedefi tam göbeğinden vurduğunun söylenilmesi anında tarifi imkansız tadlar alınır. Bu süreçlerin hepsi risklidir, hepsi heyecanlıdır, onun için de işin içinde hep adrenalin vardır. Bağımlılık da böyle oluşur herhalde. Profesyonel olmak zaman alır ancak çok da haz verir insana.

Sırada yaptığı işten gurur duyduğunu ifade etmeye gelinir ve şu cümle kurulur; ‘‘Bu da bir şey mi? Siz beni bir de torpido atışı yaparken görseniz.’’ J...   

Sağlıcakla...

Uğur Kaya-Periskop.

Filomuz, ailemiz...

Aile olmak. Ne güzel bir kavram. Aslında herkesin ailesi var, kimse kimseyle aile olmak zorunda değil aslında. Çünkü aile olmak öyle kolay değil. Çünkü aile olmak sorumluluk gerektirir, sabır gerektirir, dayanışma gerektirir. Biz bir aileyiz demekle olacak bir şey değildir bu. Söylemekle değil, aile gibi davranmakla aile olunur. İyi günde, kötü günde bir arada olmakla olunur. Çocuğu doğan personele yapılan ziyaretten tutun da ameliyat için hastanede yatanın yanında olmaya kadar en ufacık detayda yanyana, bir arada olmaktır aile olmak. Kazadan sonra gecenin saat 2’sinde hastanede yatan ‘Denizaltıcı’ bir Astsubay Çavuş’u bizzat Filo Komutanı’nın ziyaretiyle de görünür bu, Albay veya Kıdemli Başçavuş rütbesine bakmaksızın ambulans peşinde öğrencilerini takip eden öğretmenlerin telaşıyla da, müşkül durumdaki personele destek olmakla da. Bir şey gösterilmek için yapılmaz bu, insanın içinden kendiliğinden gelir. Hiçbir komutan, veya hiçbir personel mecbur olduğu için yapmaz bütün bunları. Aile olmanın doğal görevleri haline gelir bu faaliyetler. Bu da bize bir başka açıdan bir başka konuyu hatırlatır; yani insan odaklı yaklaşımın kuruma kazandırdıklarını.

Bazen insanlar çok kazık sınavlarla karşılaşır. Kendi imkanlarıyla tabanı geçmekte bile zorlanır. Böyle durumlarda insan aile büyüklerinden destek alır, onlara danışır, onların da bu yükün bir ucundan tutması ile yük hep beraber kaldırılır.

Aile olmak, bir yere ait olmak, bir ekibin parçası olmak, arkanda kendi hatan ne olursa olsun, kayıtsız şartsız destekleyecek birilerinin olması... Tıpkı çocuklarımıza yaptığımız gibi.

Fakat bu çocuklar büyük çocuklardır. Çocuklarımız büyüdükçe sorunları da büyür. Sorunlar ne kadar büyük olursa olsun aile büyükleri de bir şekilde, ama her zaman çözer sorunları. Bazen kendilerine bile ne olacağına aldırmadan... Tıpkı sizlerin yaptığı gibi.

Bizler iyi bir aileyiz. Biz büyük bir aileyiz. Biz güçlü bir aileyiz. Üstelik biz köklü ve asil bir aileyiz. Kendi babamızla bile paylaşmadığımız sıkıntılarımızı paylaşırız birbirimizle. Kendi annemizin önünde sinirlerimiz boşalmaz çoğu zaman. Kardeşimiz bile sırlarımızı o kadar iyi bilmez örneğin. Bazen aileden de öte dayanışmalar olabilir demek ki. Tıpkı gemilerde olduğu gibi. Tıpkı Filomuzda olduğu gibi.

İyi ki denizaltıcıymışım. İyi ki denizaltıcıymışız.

Ugur Kaya-Periskop

Sizi şanslı piçler yerinize oturun ve gözlerinizi kapayın.Geçmişi düşünün. Onun üst kata çıkıp yarınki seyirde giyeceğiniz kıyafetleri ütülemeden önce yemeğinizi hazırladığı zaman saat gecenin yarısı değilmiydi? Hatırladınız mı? İkinizin maaş,denizaltıcılık tazminatı,seyir tazminatı, denizaşırı görev tazminatı ile yaşadığınız günlere dönün. O günlerde sizi omzunda iki yaşındaki Patrik, üzerinde J.C. Penny ucuzluk yazlık elbisesi, yüzünde parlak gülüşle uğurladı. Sonra siz hayati hava için şnorkel yaparken O veli toplantılarına, okul müsamerelerine, eş toplantılarına, küçükler ligi spor karşılaşmalarına, izci ödül törenlerine, dişçi randevularına sizin yardımınız olmadan katıldı. Sizin yanında olmanızın gerçekten çok iyi olacağı anlarda, hastahane acil servislerinde, okul müdürü odalarında yalnız oturdu.

Onlar birer azizeydiler.Gerçek ödül paketlerini almamış azizeler. Kastettiğim şey, geriye doğru düşünün. Zamanının çoğunu okyanusun görülmez deliklerini eşelemekle geçiren biri ile evlenmek büyük cesaret işi değilmidir? Aybaşına kadar fıstık ezmesi ve reçelli sandviçler ile yaşamak. El örgüsü yılbaşı hediyeleri. Tamir masrafları aile bütçesi ile karşılanamayacağı için, bozuk televizyonu ordu hurdalığına bırakılması. Çocukların birbirlerinin küçülenlerini giymesi. Ev eşyalarının güzellik salonuna son yolculuğu. Herneyse, ne kadar şanslı bir piç olduğunuzun farkındamısınız?  Bir kadın için bu tip zorluklarla karşılaşmanın ne kadar nadir bir durum olduğu konusunda bir fikriniz varmı?

Evet bizler çok özel bayanlar tarafından sevildik. Enseniz civarında dolaşan parmakların “ Evine hoşgeldin denizci “ der gibi halleri. Bunu siz böyle görünür ve kokarken sizi sevmeyen birine para ile bile yaptıramazdınız.

Gemide nöbetçi olduğunuz gecelerde “ Bayan ziyaretçi gemide” anonsu ile beraber nöbetçi subayının alt güverteye yolladığı uyanığın”Murphy’nin karısı kıç bataryada filim seyrediyor,konuştuğunuza dikkat edin ve kıç bataryadan geçerken televizyondaki aktrisin kıçına şaplak atmayın” diye fısıldayışını hatırlayın.

Teklifkar genç fıstıklar alt güverteye indiğinde koridordaki dolabınıza uzanıp ‘yakala beni parçala beni’ parfümünüzden biraz süründüğünüzü hatırlıyormusunuz? Bir fırt parfümden sonra dolaba  koşup en temiz beyazları giyiyor ve akılları baştan alıyordunuz.Oysa onlar sizi evde karşılarken o ana kadar yaşamış oldukları ölümcül durumları sanki yaşamamış gibi baby doll kıyafetleri içinde oh yavrum dedirterek sizi karşılamalıydılar.

İş pişirilecek mevkileri seçme zamanı geldiğinde denizaltıcıların hassas oldukları pek söylenemez. Rıhtımdaki park yeri, Kroger’s gıda marketinin park yeri, Pal’s House Tatil’e giden yol, Ön koltuk veya arka koltuk hiç farketmezdi. Seyirden dönen denizci çocukları arka bahçede oyalayacak iki dolarlık bozukluğu çoğunlukla yanında bulundurur. Diğer bir iyi hareket 13 lerindeki kız kardeşi ‘ Rüzgar gibi geçti ‘ filmine yollamak, 10 dakikalık ateşli birliktelikten sonra tatlı eşi ile birlikte uyuya kalmaktır. Ve küçük Trixie o aptal filmi bir defa daha seyreder, çünkü sinemayı işleten arkadaşlar ailenin küçük kızın yağmur altında beklerken ıslanmasını istemeyeceklerini bilirler.

Bir keresinde televizyonda gördüğüm nükleer denizaltı personeli ile ilgili bir programda denizcilerin eşleri parfüm kokulu iş elbiselerini kapaklı çantaların içine eşleri kendilerini hatırlasın diye koydukları yastıklarının altına yerleştiriyorlardı. Bunun bir tüten botta neye yol açabileceği ile ilgili bir fikriniz varmı?  Şiirsel fantastik hayaller ancak alimiyum kano ile büyük balık yakalamayı ummak gibi gerçekleşmesi imkansızlar arasında kendine yer bulabilir.

Onlar bizimdi ve daima bizim olacaklar. Her körolası denizaltı üssü dizel bot denizaltıcı eşleri için yapılmış bir övgü anıtına sahip olmalıdır. Orada Robert Hall ucuzluk bölümünden alınma giysiler içinde güzel kadın, asit delikleri ile bezenmiş yıpranmış işbaşılar içindeki yağlı beyaz saçlının elini tutmaktadır.

Bayanlar bu sizin için. Tanrı sizi ve sizin temsil ettiklerinizi korusun. Siz ve sadece siz bu ulusun soğuk savaşı kazanması için yapılabilecek katkının tamamını yaptınız. Köprüüstünde dikilip halatlar verilirken sahildeki kadının sadık yüzünde beliren vatansever gerçek aşk gülüşünü gören her denizci bunu anlamıştır. Halen evli olmayanlarımız gerçek evliliğin nasıl bir şey olduğunun dersini bu inanılmaz şahane hanımlardan öğrendik.

Evet bayanlar burası sizin için. Denizaltıcılığın hiçbir parçası sizin dostunuz olmak ve ev yemeği için davet edilmekten daha önemli değildi. Hayatınız hiçte kolay değildi, bu bütün  zorluklarla uğraşmak zorunda kalmış pırıltılı bakışlı bir eşten daha fazla bir şeydi.

Fakat sizin yaşadığınız kişisel zorluklar ve adanmışlıkların ödülü, sadık ve güvenilir kadınların biriktirdiği anıların ve üst güvertede dikilip 8.95 dolarlık giysinizi “ bunu ancak bir melek giyebilir “ diye öven adamın en derin saygılarının toplamında  bulunacaktır.

- SUBMARINER -

ONLY A SUBMARINER REALIZES TO WHAT GREAT EXTENT AN ENTIRE SHIP DEPENDS ON HIM AS AN INDIVIDUAL. TO A LANDMAN THIS IS NOT UNDERSTANDABLE, AND SOMETIMES IT IS EVEN DIFFICULT FOR US TO COMPREHEND, BUT IT IS SO! 
A SUBMARINE AT SEA IS A DIFFERENT WORLD IN HERSELF, AND IN CONSIDERATION OF THE PROTRACTED AND DISTANT OPERATIONS OF SUBMARINES, THE NAVY MUST PLACE RESPONSIBILITY AND TRUST IN THE HANDS OF THOSE WHO TAKE SUCH TRIPS TO SEA.
IN EACH SUBMARINE THERE ARE MEN WHO, IN THE HOUR OF EMERGENCY OR PERIL AT SEA, CAN TURN TO EACH OTHER. THE MEN ARE ULTIMATELY RESPONSIBLE TO THEMSELVES AND EACH OTHER FOR ALL ASPECTS OF OPERATION OF THEIR SUBMARINE. THEY ARE THE CREW. THEY ARE THE SHIP.
THIS IS PERHAPS THE MOST DIFFICULT AND DEMANDING ASSIGNMENT IN THE NAVY. THERE IS NOT AN INSTANT DURING HIS TOUR AS A SUBMARINER THAT HE CAN ESCAPE THE GRASP OF RESPONSBILITY. HIS PRIVILEGES IN VIEW OF HIS OBLIGATIONS ARE ALMOST LUDICROUSLY SMALL, NEVERTHELESS, IT IS THE SPUR WHICH HAS GIVEN THE NAVY ITS GREATEST MARINERS - THE MEN OF THE SUBMARINE SERVICE.
IT IS A DUTY WHICH MOST RICHLY DESERVES THE PROUD AND TIME-HONORED TITLE OF.... SUBMARINER. 

- DENİZDE KOMUTA -

BİR GEMİNİN BÜTÜNÜNDEN YANSIYAN,KOMUTAN’IN ŞAHSİYETİ VE KİŞİSEL YETEĞİNİN NE DENLİ ÖNEMLİ OLDUĞUNU YALNIZCA BİR DENİZCİ TAHAYYÜL EDEBİLİR.BU KARADAKİ BİR İNSAN İÇİN ANLAŞILMAZ, HATTA BAZEN BİZLER İÇİN DAHİ ANLAŞILMASI GÜÇ BİR OLGUDUR AMA GERÇEKTİR.
  
DENİZDEKİ BİR GEMİ KENDİ İÇİNDE FARKLI BİR DÜNYADIR VE UZAKDENİZLERDE, UZUN SÜRELERLE İCRA EDİLECEK GÖREVLERDE,BİR DONANMA’DA BULUNMASI GEREKEN BÜYÜK GÜÇ, SORUMLULUK VE GÜVEN DUYGUSU,KOMUTA ETMEK İÇİN SEÇİLMİŞ BU LİDERLER TARAFINDAN OLUŞTURULUR.
  
BİR GEMİDE, DENİZDE MEYDANA GELEN BİR ACİL DURUM VEYA TEHLİKE ANINDA DÖNÜP BAKABİLECEĞİ BAŞKA BİR KİMSE OLMAYAN TEK BİR ŞAHIS MEVCUTTUR. O, GEMİSİNİN EMNİYETLE SEYRETMESİ,YÜKSEK BİR TEKNİK PERFORMANS GÖSTERMESİ, İYİ BİR ATEŞ GÜCÜNE VE YÜKSEK MORALE SAHİP OLMASI YÖNÜNDE SONSUZ BİR SORUMLULUK TAŞIYAN TEK İNSANDIR. O KOMUTANDIR. O GEMİDİR.
  
GEMİ KOMUTANLIĞI,DONANMADAKİ EN ZOR, ANCAK EN ÇOK ARZU EDİLEN BİR GÖREVDİR.GEMİ KOMUTANININ, GÖREVİ SÜRESİNCE KOMUTA SORUMLULUKLARINDAN KURTULABİLECEĞİ BİR AN BİLE MEVCUT DEĞİLDİR.KENDİSİNE TANINMIŞ OLAN İMTİYAZLAR,YÜKÜMLÜLÜKLERİ AÇISINDAN BAKILDIĞINDA NEREDEYSE GÜLÜNÇ DENECEK KADAR AZDIR.ANCAK BU KÜÇÜK İMTİYAZLAR DAHİ DONANMANIN BU BÜYÜK LİDERLERİNE RUH VE MOTİVASYON KAZANDIRMAK İÇİN YETERLİ OLUR.
  
KAPTAN...BU KELİME, ÜNVANLAR İÇİNDE EN YÜKSEK ONURU HAKEDEN GÖREVİN İSMİDİR.

ZAMAN Pink Floyd Ruhsuz günlerini oluşturan anları sayarak Doğadaki yerde bir parça toprağın üzerinde dolaşıp durmak Sana yol gösterecek birini birşeyi bekleyerek Zamanı parçalarsın elden düşme harcarsın Güneşte mayışmaktan Yağmuru seyretmekten için evde oturmaktan yorgunsun Gençsin ve yaşam uzun bugün harcaacak zamanın var Ve bir gün bakmışsın ki on yılı bırakmışsın ardında Söylemez kimse sana koşacağın hedefi Kaçırmışsın başlama işaretini Ve koşarsın güneşi yakalamak için ama güneş batmakta Ve dolanmakta tekrar sana görünmek için Güneş aynı güneş aslında ama sen yaşlısın artık Soluk kısalığında bir gün daha yakınsın ölüme Her yıl kısalmakta gittikçe vakit bulamayacağız galiba Tasarılar ya sıfırda ya da yarım sayfa karalama Umutsuzluğa sarılmak İngiliz¹lere özgüdür Zaman geçti bitti şarkılar Söylecek sözlerim bitmedi ama....	TÜRK DENİZALTICILIK MARŞI Ahmet Toplucak Adımızı aldık biz Murat Oruç Burak’tan Damarlarımızadaki kan Barbaros’tan Turgut’tan Denizlerin altıdır bizim gerçek dünyamız Vatanın savunulması umut dolu rüyamız Engin mavi sularda dalarız hiç durmadan Parolamız: Hazırız heryerde ve herzaman Tablo Yeşil imla et geliyoruz ey düşman Sessizlik ve derinde kimseye verme aman Subayım astsubayım vermiş elele Karanlıklar içinde dünya kurmuş kendine Son kerteriz mesafe Torpidolar tetikte Amacım gazilik gönlümüz şehitlikte Denizlere adadık vereceğiz bu canı Vatanımız sağolsun: Denizaltıcı Andı
BEN DENİZE HASRET Orhan Veli Kanık Gemiler geçer rüyalarımda, Allı pullu gemiler, damların üzerinden; Ben zavallı, Ben yıllardır denize hasret, Bakar bakar ağlarım. Hatırlarım ilk görüşümü dünyayı, Bir midye kabuğunun aralığından; Suların yeşili, göklerin mavisi, Lapinların en harelisi… Hala tuzlu akar kanım İstiridyelerin kestiği yerden. Neydi o deli gibi gidişimiz, Bembeyaz köpüklerle, açıklara ! Köpükler ki fena kalpli değil, Köpükler ki dudaklara benzer, Köpükler ki insanlara Zinaları ayıp değil. Gemiler geçer rüyalarımda, Allı pullu gemiler, damların üzerinden; Ben zavallı, Ben yıllardır denize hasret.	KADINLARIMIZIN YÜZLERİ Nazım Hikmet Meryem ana Tanrıyı doğurmadı  Meryem ana Tanrının anası değil  Meryem ana analardan bir ana  Meryem ana bir oğlan doğurdu  Âdemoğullarından bir oğlan  Meryem ana bundan ötürü güzel bütün suretlerinde  Meryem ananın oğlu bundan ötürü kendi oğlumuz gibi  yakın bize  Kadınlarımızın yüzü acılarımızın kitabıdır  acılarımız, ayıplarımız ve döktüğümüz kan  karasabanlar gibi çizer kadınların yüzünü.  Ve sevinçlerimiz vurur gözlerine kadınların  göllerde ışıyan seher vakıtları gibi.  Hayallerimiz yüzlerindedir sevdiğimiz kadınların,  görelim görmeyelim karşımızda dururlar  gerçeğimize en yakın ve en uzak.
HASRET Nazım Hikmet "DENİZE DÖNMEK İSTİYORUM! MAVİ AYNASINDA SULARIN BOYVERİP GÖRÜNMEK İSTİYORUM! DENİZE DÖNMEK İSTİYORUM! GEMİLER GİDER AYDIN UFUKLARA GEMİLER GİDER! GERGİN BEYAZ YELKENLERİ DOLDURMAZ KEDER. ELBET ÖMRÜM GEMİLERDE BİR GÜN OLSUN NÖBETE YETER. VE MADEM Kİ BİR GÜN ÖLÜM MUKADDER; BEN SULARDA BATAN BİR IŞIK GİBİ SULARDA SÖNMEK İSTİYORUM! "DENİZE DÖNMEK İSTİYORUM!" “DENİZE DÖNMEK İSTİYORUM!"	BULUT MU OLSAM Nazım Hikmet Denizin üstünde ala bulut yüzünde gümüş gemi içinde sarı balık dibinde mavi yosun kıyıda bir çıplak adam durmuş düşünür. Bulut mu olsam, gemi mi yoksa? Balık mı olsam, yosun mu yoksa?.. Ne o, ne o, ne o. Deniz olunmalı, oğlum, bulutuyla, gemisiyle, balığıyla, yosunuyla.
BİR GEMİCİ TÜRKÜSÜ Nazım Hikmet Rüzgâr,yıldızlar ve su.  Bir Afrika rüyasının uykusu düşmüş dalgalara.  Işıltılı, kara bir yelken gibi ince direğinde geminin.  Geçmekteyiz içinden bir sayısız  bir uçsuz bucaksız yıldızlar âleminin.  Yıldızlar, rüzgâr ve su.  Başüstünde bir gemici korosu  su gibi, rüzgâr gibi, yıldızlar gibi bir türkü söylüyor,  yıldızlar gibi,rüzgâr gibi,su gibi bir türkü.  Bu türkü diyor ki, «Korkumuz yok!  İnmedi bir gün bile gözlerimize  bir kış akşamı gibi karanlığı korkunun.»  Bu türkü diyor ki,  «Bir gülüşün ateşiyle yakmasını biliriz  ölümün önünde sigaramızı.»  Bu türkü diyor ki,  «Çizmişiz rotamızı dostların alkışlarıyla değil  gıcırtısıyla düşmanın dişlerinin.»  Bu türkü diyor ki, «Dövüşmek..»  Bu türkü diyor ki, «Işıklı büyük  ışıklı geniş ve sınırsız bir limana  dümen suyumuzda sürüklemek denizi..»  Bu türkü diyor ki, «Yıldızlar,rüzgâr ve su...»  Başüstünde bir gemici korosu bir türkü söylüyor;  yıldızlar gibi,rüzgâr gibi,su gibi bir türkü..	İSİMSİZ ŞİİRLER Nazım Hikmet İşte geldik gidiyoruz Hoşça kal kardeşim deniz Biraz çakılından aldık Birazda masmavi tuzundan Sonsuzluğundanda biraz Işığındanda birazcık Birazcıkda kederinden Birşeyler anlattın bize Denizliğin kaderinden Biraz daha mutluyuz Biraz daha adam olduk İşte geldik gidiyoruz "Hoşça kal kardeşim deniz!" 27 Eylül, Pitsunda, 1958

 

---